Historia Karate Shotokan

Geneza samoobrony sięga kilku tysięcy lat. Przekazy historyczne wskazują, że różnorodne formy walki wręcz stosowano w starożytnym Egipcie, Grecji, Indiach, Tybecie, Chinach, Japonii i innych krajach Azji. Odnalezione w skalnych grobowcach nad wschodnim brzegiem Nilu staroegipskie malowidła ścienne z XXI w. p.n.e. świadczą o znajomości pewnych chwytów i technik walki, podobnych do stosowanych obecnie. Nie ma jednak przekonujących dowodów na to, gdzie i kiedy powstały pierwowzory poszczególnych rodzajów walki, które dały początek późniejszym stylom samoobrony. Karate dosłownie oznacza „pusta ręka”, choć można przetłumaczyć je także jako „chińska ręka”. Jednak na początku XX wieku pod wpływem nacjonalistycznych idei, przyjęto w Japonii tę pierwszą interpretację. Karate jest sztuką walki stworzoną przez Okinawajczyków jako metoda samoobrony bez użycia broni. Dawniej dla tej sztuki używano różnych nazw te, tode lub Okinawa-te. Nazwa karate została zatwierdzona dopiero w 1936 roku – okinawajscy mistrzowie: Yabu Kentsu, Chomo Hanashiro, Choshin Chibana – wszyscy ze stylu Shorin-Ryu oraz Chotoku Kyan ze stylu Sukunaihayashi, Chojun Miyagi z Goju-Ryu i Choki Motobu, zatwierdzają nazwę karate jako nazwę dla sztuki walki powstałej na Okinawie. Od momentu powstania sztuka ta ewoluowała zmieniając swój charakter z utylitarnego systemu walki (karate okinawańskie) na system psychofizycznego doskonalenia się, gdzie na pierwszy plan wysuwa się aspekt do – „drogi”, którą kroczy się całe życie, jako symbolu niekończącego się procesu dążenia do doskonałości. Stąd spotykamy także nazwę karate-do, zarówno tej jak i popularniejszej karate, można używać zamiennie. Obecnie istnieją trzy podstawowe kierunki w karate: karate jako walka na śmierć i życie, karate jako sport z elementami samoobrony i karate jako sposób psychofizycznego doskonalenia.

Nazwa „Shōtōkan” oznacza „budynek, miejsce, salę, w której uczy Shōtō” (mistrz o tym imieniu). Wyraz „shōtō” oznacza „falowanie sosen” (w znaczeniu: „szumu wiatru wśród sosen”) i był to pseudonim Gichina Funakoshi. „Kan” oznacza natomiast budynek, pawilon, siedzibę. Sam Gichin Funakoshi określał swój styl do końca życia jedynie jako „karate”, natomiast nazwa Shōtōkan, została nadana stylowi dopiero przez jego syna i uczniów. Początkowo nazwą tą określane było jedynie dojo, w którym nauczał Funakoshi.

W 1921r. Gichin Funakoshi na stałe wyjechał z Okinawy do Japonii i tu rozwijał sztuki walki. Jako pierwszy człowiek na świecie otrzymał oficjalny stopień mistrzowski, czyli pierwszy DAN – 12 kwietnia 1924. W 1936 po wieloletniej pracy nad propagowaniem sztuki walki, Społeczny Komitet Wspierający Karate ofiarował mistrzowi budynek, w którym założył pierwsze oficjalne dojo, czyli miejsce do ćwiczeń. Ku zdziwieniu mistrza nad salą pojawiła się nazwa Shotokan. W ten sposób przyjęła się nazwa stylu i zarazem Szkoły Karate-do Shotokan, chociaż sam mistrz nie był z tego faktu zachwycony, gdyż twierdził, że karate jest jedno, a dzielenie je na poszczególne style jest zwykłym wypaczeniem. Mistrz Funakoshi nieustannie powtarzał, iż podstawowym celem treningu karate jest podsycanie w sobie ducha pokory, najważniejszej ze wszystkich postaw człowieka. “Nie wystarczy walczyć jak lew, lecz należy zawsze i bez wyjątku opowiadać się po stronie sprawiedliwości”. Funakoshi zawsze twierdził, iż “karate to przede wszystkim unikanie przemocy”. “Trenujcie po to, żebyście byli słabi”, “zwycięstwo w pojedynku o nieistotne sprawy jest głupotą!”, “uderzyć człowieka za to, że jest głupcem, oto dopiero głupota!”. Był niezwyciężonym mistrzem, propagował aktywnie karate do końca swych dni, będąc niesłychanie sprawnym fizycznie. Sprawy moralne zawsze stały u niego przed nauką techniki. I taką postawę zaszczepiał swoim uczniom mistrz Funakoshi, który zmarł 14 listopada 1957. Karate ni sente nashi (“Karate nie jest sztuką agresji”) – taki napis widnieje na obelisku w świątyni Enkaku-ji poświęconej pamięci twórcy współczesnego karate.

Karkonoski Klub

Karate Shotokan

Po pierwsze! Dążyć do doskonałości charakteru!

Po pierwsze! Strzec się porywczej odwagi!

Po pierwsze! Szanować zasady etykiety!

Po pierwsze! Krzewić ducha wysiłku!

Po pierwsze! Bronić drogi prawdy!

PARTNERZY